Istnieje bezpośredni związek pomiędzy insulinoopornością, cukrzycą i szumami w uszach. Badania wykazały, że większość osób z szumami usznymi ma jedno z tych schorzeń. Podobny związek istnieje między zaburzeniami metabolizmu cukru a chorobą Meniere’a. Leczenie takich pacjentów dietą może skutkować znacznym zmniejszeniem objawów szumów usznych.
Szumów usznych doznaje wiele milionów osób na świecie. Często sygnalizują one obecność chorób, w tym hiperinsulinemii.
Wstęp
Hiperinsulinemia to stan, w którym w sposób ciągły występuje podwyższony poziom insuliny we krwi. Insulina to bardzo ważny hormon, który pełni kluczową rolę w metabolizowaniu glukozy przez komórki. Insulina wytwarzana jest przez trzustkę w odpowiedzi na pojawienie się we krwi wzrostu poziomu glukozy. Gdy spożywamy węglowodany trzustka zaczyna wytwarzać insulinę, która jest potrzebna, aby glukoza krążąca we krwi została wprowadzona do komórek i następnie zmetabolizowana. Jeżeli insulina permanentnie ma podwyższony poziom w krwiobiegu, komórki do tego stanu się przyzwyczajają i potrzebują jeszcze silniejszego bodźca w postaci jeszcze dodatkowego podwyższenia poziomu insuliny. Stan taki nazywamy stanem insulinooporności. Bardzo często dochodzi do sytuacji błędnego koła i sytuacja ta prowadzi do stanu w którym trzustka nie jest już w stanie wyprodukować więcej insuliny i nie może dalej kompensować nadmiaru cukru we krwi. Powyższa sytuacja to cukrzyca typu II.
Ponadto, w takim stanie nasz system hormonalny rozregulowuje się i pogarsza się pracę całego organizmu.
Stres, kortyzol i insulina
Kortyzol nie budzi przyjemnych skojarzeń. Ale w małych stężeniach to właśnie ten hormon pozwala organizmowi na przetrwanie sytuacji stresowej, motywując do walki uruchamia procesy fizjologiczne w celu dostarczenia nam dodatkowej energii. Pod jego wpływem organizm zwiększa poziom glukozy we krwi. Pojawia się glukoza – pojawia się insulina. Jeżeli żyjemy w permanentnym stresie (stres emocjonalny, urazy fizyczne, infekcje czy choroby) poziom kortyzolu, glukozy i insuliny mamy ciągle podwyższony.
Hiperinsulinemia i szumy uszne
Związek między hiperinsulinemią a szumami w uszach zaobserwowali naukowcy z Brazylii. Na łamach International Tinnitus Journal opublikowali wyniki badań na potrzeby którego wyłoniono 80 osób u których stwierdzono jednocześnie hiperinsulinemię i szumy uszne. Ze względu na zdiagnozowaną insulinooporność wdrożono zalecenia dietetyczne mające na celu obniżenie poziomu insuliny [1]. Zalecenia te polegały między innymi na znacznej redukcji węglowodanów we wszystkich spożywanych posiłkach. Spośród 80 uczestników, 59 osób przestrzegało zaleceń, pozostałe 21 nie.
U grupy osób, przestrzegających zalecenia dietetycznych, zaobserwowano zmniejszenie się objawów szumów usznych w 76% osób tej grupy. W grupie osób, które nie przestrzegały diety, jedynie u 14% zaobserwowano poprawę.
W grupie osób przestrzegających dietę, u 24% nie zaobserwowano jakiejkolwiek poprawy, u 22% zaobserwowało niewielką poprawę, 39% miało klinicznie znaczącą poprawę a u 15% tej grupy nastąpiło całkowite ustąpienie szumu w uszach. Natomiast w grupie nie przestrzegających wytycznych dietetycznych u nikogo nie zaobserwowano ustąpienia szumów usznych.
Wyniki tego badania pokazują ogromny potencjał postępowania dietetycznego w zmniejszaniu częstości występowania szumów usznych u pacjentów z zaburzenia metabolizmu węglowodanów. Zastosowanie tylko diety nisko węglowodanowej skutkowało pięciokrotnym wzrostem prawdopodobieństwa istotnej redukcji szumów usznych.
Wyniki przytoczonych badań wskazują na potrzebę rozważenia tego zaburzenia metabolicznego jako możliwej etiologii szumów usznych. Trudność w leczeniu pacjentów z szumami usznymi (którzy często zgłaszają się z towarzyszącą depresją lub lękiem) jest nam dobrze znana. Dlatego dokładne badanie polegające na wykonaniu krzywych glikozy i insuliny przy obciążeniu glukozą, wydaję się być wskazane przy diagnozowaniu pacjentów z szumami usznymi.
Bibliografia
- L. Lavinsky, M. Oliveira, H. Bassanesi, C. D’Avila, i M. Lavinsky, „Hyperinsulinemia and tinnitus: a historical cohort.,” Int. Tinnitus J. 10, 24–30 (2004).
[/fusion_text][/fusion_builder_column][/fusion_builder_row][/fusion_builder_container]
