We współczesnym, wypełnionym dźwiękami świecie zdolność słyszenia odgrywa ogromną rolę w codziennym życiu. Z tego powodu kluczowe znaczenie ma wczesne wykrywanie objawów niedosłuchu, zanim staną się poważną przeszkodą w normalnym funkcjonowaniu. Jednym z narzędzi stosowanych w diagnostyce chorób narządu słuchu jest tzw. próba Fowlera. Dowiedz się, jak przebiega i w jakich przypadkach warto ją wykonać.

Na czym polega Próba Fowlera?

Próba Fowlera (inaczej próba dwuusznego naprzemiennego porównywania głośności Fowlera) to test opracowany w 1936 roku przez doktora Edmunda Fowlera, którego celem jest ocena różnicy w słyszeniu pomiędzy obydwoma uszami. Badanie przebiega w specjalnie wyciszonym pomieszczeniu, a przeprowadza się je za pomocą słuchawek nausznych oraz specjalnej aparatury wytwarzającej dźwięki. Zadaniem pacjenta jest porównywanie natężenia, czyli głośności dźwięku w obu uszach jednocześnie. Całość trwa bardzo krótko i daje natychmiastowe wyniki, które poddaje się dalszej interpretacji. Sposób reakcji na zmiany dźwięków testowych pozwala ocenić obustronny poziom czułości słuchu.

Kiedy wykonuje się próbę Fowlera?

Generalnie próbę Fowlera przeprowadza się, gdy różnica w słyszeniu pomiędzy uszami wynosi co najmniej 30 dB. To oznacza, że z jej pomocą można zdiagnozować tylko niektóre rodzaje niedosłuchu. Niemniej jednak ta metoda jest niezwykle pomocna w przypadku, gdy:

  • istnieje podejrzenie, że niedosłuch wywołuje nieprawidłowe działanie układu słuchowego w zakresie ucha środkowego lub wewnętrznego (np. uszkodzenie ślimaka);
  • inne testy słuchu nie przyniosły jednoznacznych wyników.

Dodatni wynik próby Fowlera (OWG+) oznacza wyrównanie głośności i świadczy o uszkodzeniu ucha wewnętrznego (komórki słuchowe w ślimaku). W takim przypadku obserwujemy, że próg niekomfortowego słyszenia dźwięków (UCL) jest niższy od progu dla ucha zdrowego. Dodatkowo obserwujemy, że w pewnym momencie dźwięki o tej samej głośności są tak samo odczuwane przez ucho lepiej i gorzej słysząc – zrównanie głośności. Przy ujemnym wyniku próby Fowlera nie występuje zjawisko wyrównania głośności i dźwięki po stronie prawej i lewej są odczuwane z różnym natężeniem, tzn. ucho gorzej słyszące – ciszej, ucho lepiej słyszące – głośniej.

Próba Fowlera stanowi całkowicie bezpieczną, nieinwazyjną metodę badania czułości słuchu obustronnego, której używa się do oceny wyrównania głośności pomiędzy uszami. Jej wysoka skuteczność i łatwość w przeprowadzaniu powoduje, że z powodzeniem wykorzystuje się ją do diagnostyki zarówno u dzieci powyżej 7. roku życia, jak i dorosłych czy osób w podeszłym wieku. Wykorzystanie tej techniki dostarcza dodatkowych informacji, które pomagają lekarzom ustalić właściwe przyczyny niedosłuchu i dobrać właściwy sposób leczenia, co znacząco wpływa na poprawę jakości życia osób niedosłyszących.

 

Autor: Anna Cierpicka-Świtkowska